Storm in a Teacup heeft een simpel uitgangspunt: het Italiaanse ontwikkelteam wil via digitale distributie allerlei interactieve belevenissen die ons doen nadenken, op de markt brengen. Het bracht nu bijvoorbeeld het prachtige N.E.R.O. Nothing Ever Remains Obscure naar PC en PlayStation 4 na een eerdere Xbox One uitgave.
De ondertitel Nothing Ever Remains Obscure is alvast een handige aanwijzing dat je moet volhouden. Het spel begint namelijk op mysterieuze wijze, op een eiland waar de onzichtbare protagonist compleet alleen aanbelandt en waarbij gigantische zwevende teksten de belangrijkste interactie vormen. Deze korte zinnen verwijzen naar twee aparte verhaallijnen, eentje over een groep mensen die er in het verleden leefden en de andere over ouders die hun kind zijn verloren. Deze teksten – die de speler letterlijk door de omgeving moet volgen – beginnen zeer obscuur maar naarmate de game vordert worden ze duidelijker en beginnen ze samen te lopen naar een emotionele conclusie. De game raakt hierbij enkele diepe thema's aan, wat je steeds doet verder spelen hoewel de uitwerking niet altijd even optimaal verloopt.
Het verhaal vormt dan ook een echt hoogtepunt dat je doet meeleven. Dat gevoel wordt versterkt door de soundtrack, die eveneens indruk weet te maken. Dit komt vooral door het samenspel tussen het verhaal en de soundtrack. De muziek zwelt aan op de meer dynamische momenten terwijl deze veel rustiger blijft op de momenten dat je gewoon de omgeving verkent. Het versterkt de atmosfeer van het verhaal, zeker in combinatie met effecten als waterdruppels. Dat samenspel vinden we niet terug in de omgeving, dat in eerste instantie schijnbaar weinig connectie heeft tot de omgeving. Hier verkiest Storm in a Teacup om het ietwat deprimerende verhaal te combineren met prachtige, natuurlijke omgevingen met een overvloed aan lichteffecten en levendige kleuren. Audiovisueel maakt deze game dan ook indruk.
Het probleem is dat deze afwerking niet is doorgetrokken naar de rest van de titel. De verhalende elementen worden afgewisseld met simplistische puzzels, denk aan puzzels waarin je standbeelden moet draaien of een drukpuzzel waarin je simpelweg op een plaat moet gaan staan. Gewoon op de juiste knop gaan staan lijkt misschien een goede puzzel om mee te starten, maar het is weinig waard als het eigenlijk nooit verder gaat dan dat. Het doet niet nadenken, voegt niets toe aan het verhaal en zorgt eerder voor oponthoud. De puzzels lijken alleen maar aanwezig te zijn om spelers eraan te herinneren dat het gaat om een game. De slechte uitwerking zorgt er echter voor dat het vooral een hindernis vormt, de game had sterker geweest zonder deze extra elementen.
Had de game zich beperkt tot het beleven van het verhaal en het verkennen van omgevingen om verborgen fotoknipsels te vinden, dan had de ervaring veel sterker overgekomen dan nu met de toevoeging van die puzzels die alles vertragen. Ook de snelheid waarmee je wandelt, vormt een hindernis. Zelfs lopen voelt zeer traag aan, zodat het drie uur durende avontuur met momenten veel langer aanvoelt. Ondanks die trage wandelsnelheid en de kalmte die je beleeft, heeft de game een belangrijk framerateprobleem, wat de traagheid verder benadrukt. Het lijkt simpelweg niet vooruit te gaan. Het is een opvallend technisch probleem dat op alle platforms afbreuk doet aan de belevenis. Dit is toch echt het soort games waar deze problemen juist vermijdbaar zijn.
Beoordeling
60
Technische problemen zorgen ervoor dat N.E.R.O.: Nothing Ever Remains Obscure nooit echt tot zijn recht kan komen. De trage bewegingssnelheid inclusief de framerate-problematiek en de overbodige puzzels betekent het verschil tussen een fascinerende ervaring en een teleurstellende titel. N.E.R.O. blijft een interessante belevenis maar dan moet je wel rekening houden met deze genoemde minpunten.
