Enkele maanden geleden konden we in de bioscoop gaan kijken naar Ghostbusters, waarna er al snel een weinig succesvolle videogame volgde. Ghostbusters is echter niet de enige titel waarin we op geesten jagen. Ook Tokyo Twilight Ghost Hunters: Daybreak Special Gigs voor PlayStation 3, PlayStation 4 en PlayStation Vita staat ons dit toe. Zoals je mag verwachten van Arc System Works, wordt er echter een typisch Japans tintje aan meegegeven.

Tokyo Twilight Ghost Hunters: Daybreak Special Gigs – een significant uitgebreide versie van het vorig jaar verschenen Tokyo Twilight Ghost Hunters – plaatst je in de huid van een tiener die net is aangekomen op een nieuwe school. Aldaar ontdekt hij de Gate Keepers, een firma die zich specialiseert in het occulte en hun tijd vult met het jagen op geesten om hen te verslaan. De groep bestaande uit allerlei cliché karakters rekruteert de jonge protagonist onmiddellijk. Hij is klaar om meegenomen te worden in een avontuur dat de combinatie vormt tussen zijn tijd op school, waarin wordt gefocust op interacties met de andere karakters, en zijn tijd als geestjager die aandacht schenkt aan de achtergronden van de geesten. Ondanks duistere thema's weet de game hier steeds een vrolijke toon te bewaren, waardoor het steeds plezierig is om verder te komen.


Het verhaal wordt grotendeels doorgegeven via statische scčnes, maar er zijn regelmatig momenten waarop de speler zelf een beslissing kan nemen over de voortgang van de conversatie. In een typische visual novel zou je dan enkele duidelijke keuzes krijgen, maar dat is hier niet het geval. In plaats daarvan zie je een vijftal emoties zoals woede en verdriet op het scherm, waaruit je kunt kiezen. Dan krijg je een gelijkaardige keuze voor vijf zintuigen zoals aanraken. De combinatie van beide leidt tot een actie. Je kunt hierbij echter nooit voorspellen wat de actie is, het kan bijvoorbeeld zoiets absurd zijn als het likken van je conversatiepartner. Die onvoorspelbaarheid doet afbreuk aan het systeem. Het is simpelweg niet mogelijk om de conversatie te sturen zoals jij het wil, onder andere omdat het systeem gewoon nooit correct wordt voorgesteld. Je hebt dan ook geen goed idee van wat je doet.

De gameplay blijft gelukkig niet beperkt tot deze onduidelijke conversatie-opties. Er moet ook regelmatig worden gevochten tegen de geesten, zowel in verhalende missies als in optionele missies moet de speler in Turn Based Strategy gevechten geesten zoeken en deze binnen de tijdslimiet verslaan. Je start met een voorbereidende sessie. Op een plan kun je ervoor kiezen om – tegen betaling – vallen uit te zetten die je zullen helpen met de strijd. Deze vallen kunnen bijvoorbeeld een vijand tegenhouden of hem zelfs schade uitdelen. In de originele versie sta je er alleen voor, maar dat is opgelost in deze versie. De andere karakters zullen namelijk voorstellen indienen welke je kunnen helpen in het maken van een keuze. Perfect is het niet, maar je kunt zeker winnen met hun voorstellen. Het is dan ook een goede manier voor nieuwkomers om te leren omgaan met deze valstrikken want een echt diepgaande uitleg krijg je anders niet.


Eens je deze fase bent gepasseerd, kan het echte gevecht beginnen waarbij beide partijen beurtelings aan zet komen. Elk personage kan een bepaald aantal stappen bewegen, waarna er aangevallen kan worden als er een vijand in de buurt is. Dit alles verloopt redelijk traditioneel, vergelijkbaar met andere strategische Role Playing Games als Final Fantasy Tactics of Disgaea. Gevechten worden echter gecompliceerd doordat de vijanden eerst gevonden moeten worden, iets wat niet gemakkelijk is wanneer je ook te maken krijgt met een beperkte tijd. Nederlagen komen dan ook meestal door dit probleem dan door de kracht van de vijanden zelf, hoewel er ook heel wat gegrind moet worden om sterk genoeg te zijn om de bazen aan te kunnen. Het is nu wel eenvoudiger om personages te plaatsen dan in het origineel, maar het systeem lijkt nog altijd te veel te rekenen op het geluk dat je de vijand tijdig vindt tegenover een noodzaak echt strategisch te werk te gaan.

Zijn er op gameplay-gebied nog kleine verbeteringen merkbaar, dan vinden we die op audiovisueel gebied niet terug wat betekent dat de game niet echt een stevige indruk nalaat. De tekstsecties – de Japanse voice-acting is er beperkt zodat je vooral aan het lezen bent – zien er zeer goed uit. Veel beweging is er niet, maar de karakters en achtergrond zijn wel prachtig ontworpen. Tijdens de gevechten ziet alles er dan weer een pak minder indrukwekkend uit, met een meer duistere ruwe stijl die de arena's vooral onoverzichtelijk maakt omdat vijanden moeilijk zichtbaar zijn en die eerder thuis lijkt te horen op een console van enkele generaties eerder. Hetzelfde gaat op voor de geluidseffecten die snel in herhaling vallen, zodat je bijna continu dezelfde geluidjes hoort. Ook de achtergrondmuziek – een generieke Japanse rockmuziek die weinig toepasselijk is op de game – zorgt niet voor een positieve indruk.