Een tiental jaar geleden startte ontwikkelstudio 5pb Games hun “Science Adventure” serie met de Visual Novel Chaos;Head. Een echte doorbraak kwam er echter pas met opvolger Steins;Gate dat een tweetal jaar geleden in Europa verscheen. Het was dan ook niet verbazend dat Steins;Gate 0 al snel in Europa verscheen terwijl Chaos;Head opvolger Chaos;Child werd overgeslagen. Drie jaar na de originele release is Chaos;Child nu ook in Europa beschikbaar, voor PlayStation 4 en Vita, de vraag is echter of de game dat lange wachten wel waard was.

Er zijn namelijk enige risico's verbonden aan het behouden van zo'n lange wachttijd, zeker in een weinig interactieve Visual Novel waarin grafische aspecten sterk op de voorgrond treden. Het is dan ook niet verbazend dat de game op dit punt al voorbijgestreefd is door Steins;Gate 0, hoewel dat gelukkig weinig afbreuk doet aan de algemene kwaliteit. De game is grotendeels een statische ervaring – het is uiteindelijk immers een Visual Novel – zodat je vooral zit te kijken naar stilstaande plaatjes van de personages en de daarbij behorende onbeweeglijke achtergronden. Opvallend hierbij is dat deze platen vaak terughoudend zijn, vreselijke gebeurtenissen die worden beschreven in de tekst zoals een kannibaal die zit te genieten van een geamputeerde arm worden eerder subtiel in beeld gebracht. Zelfs de moorden in dit moordmysterie komen vooral bescheiden naar voren, wat het gebruik van bloed op specifieke momenten, natuurlijk sterker doet overkomen terwijl het op andere momenten dwingt je verbeelding te gebruiken wat het geheel gruwelijker kan doen lijken. Dat de game wat ouder is, doet dus weinig afbreuk aan de grafische kwaliteiten. Het is nog steeds een spel om met open ogen van te genieten.


Dat voorgaande Science Adventure games als Chaos;Head en Robotics;Notes geen verschijning maakten in Europa, is evenmin een echt probleem. De game is wel duidelijk verbonden met Chaos;Head maar personages leggen de belangrijkste dingen wel opnieuw uit. Het kan lonen om bijvoorbeeld de animatieserie van Chaos;Head te bekijken om een betere invloed te krijgen, maar het is zelfs zonder die catch up zeker mogelijk het verhaal te volgen. In een razendsnelle start ontdek je de wereld van Chaos;Child door de ogen van student Takuru Miyashiro. Hij onderzoekt voor zijn schoolkrant een set mysterieuze sterfgevallen, zoals een man die sterft nadat hij zijn eigen arm verwijdert om deze live op het internet op te eten. Het is de start van een gigantisch moordmysterie dat je heel nieuwsgierig maakt naar het einde. Het is echter niet alleen dit mysterie dat je aandacht trekt, maar ook de personages die wat complexer zijn dan je typisch te verwerken krijgt. Zo is de protagonist geen complete eikel, maar heeft hij toch vele negatieve kantjes wat hem toch wat unieker maakt. Dit betekent dat je automatisch wat beter gaat opletten omdat ze minder voorspelbaar zijn dan je verwacht.

Dit moordmysterie is zeer interessant, maar het duurt simpelweg te lang om tot de conclusie te komen. Chaos;Child is absoluut geen korte ervaring, waarbij je al snel zult merken dat het verhaal de spanning uit de beginuren niet kan volhouden. Je zult gedurende lange periodes worstelen met lange gesprekken die nergens toe leiden, die zichzelf herhalen of die speculaties naar voren brengen om deze bijna onmiddellijk weer af te serveren.


Hoewel je grotendeels een vooraf bepaald verhaal volgt, zijn er wel momenten waarop je moet ingrijpen. Dat gaat dan niet alleen om eenvoudige puzzels maar ook om zogenaamde “Delusion Triggers” waarbij je dan moet kiezen om een positief of negatief waanbeeld te zien. Dat positieve kan dan bijvoorbeeld een humoristische seksuele fantasie zijn, waarbij je van lichaam wisselt met een vrouwelijk personage wiens lichaam je dan betast, hoewel natuurlijk de vraag is hoe grappig dat is in de hedendaagse gemoedstoestand. Het humoristische van deze positieve waanbeelden gaat dan ook al snel vervelen omdat het telkens hetzelfde aanvoelt. Negatieve waanbeelden zijn dan weer veel interessanter wegens een hogere diversiteit. Ook deze gaan echter vervelen, gewoon omdat het onderscheid waanbeeld versus realiteit te gemakkelijk te maken is zodat ze overbodig aanvoelen. Je kiest er dan ook vaak voor deze te beleven omdat je moet om specifieke alternatieve eindes te zien, welke dan weer verplicht zijn om het echte einde van de game te ontdekken. Het zou veel beter zijn moest het verschijnen van waanbeelden subtieler worden aangepakt in plaats van het direct op het scherm te tonen.