“Een game voor fans van het genre.” Een cliché uitspraak als je bedenkt dat iemand die niets met voetbal heeft geen FIFA hoeft te spelen of een shooter niet de meest geschikte keuze is als actie en geweld niet bij je interesses passen. Toch is deze uitspraak prima toepasbaar op Death Stranding, een game die lang niet voor iedereen is en zich vooral richt op een specifieke groep.
De geschiedenis rondom Death Stranding moge inmiddels duidelijk zijn. Hideo Kojima en Konami konden niet langer door één deur en de man achter Metal Gear Solid besloot onafhankelijk verder te gaan met zijn studio Kojima Productions. Tijdens de E3 van 2016 leerden we zijn eerste project kennen, toch werden er in de jaren die volgden meer vragen opgeworpen dan antwoorden gegeven. Sterker nog, tot aan de release wisten we nog amper wat we nu precies konden verwachten. Laat me proberen om in ieder geval wat duidelijkheid te verschaffen aan de hand van het verhaal.
In Death Stranding spelen we als Sam Porter Bridges, een rol die is vertolkt door Norman Reedus (vooral bekend als Murphy MacManus uit The Boondock Saints en Daryl Dixon uit The Walking Dead). Het hedendaagse Amerika bestaat niet meer ten gevolge van een ramp waarbij de scheidingslijn tussen het leven en de dood is vervaagd. Overlevenden hebben zich teruggetrokken in kleine nederzettingen en in opdracht van de regering dien je deze gemeenschappen met elkaar te verbinden zodat ze informatie uit kunnen wisselen om zo het United Cities of America uit te breiden. Dat juist jij deze rol krijgt toebedeeld heeft te maken met je achtergrond en persoonlijke relatie tot de president.
Hoewel het verhaal zich afspeelt in een post-apocalyptisch Amerika is diens oorsprong niet meer te herkennen. Hier geen stedelijke gebieden waar mensen vrij in rondlopen, het zijn vooral kleine tot middelgrote locaties waar één aanspreekpunt met je communiceert middels een hologram. Zij vragen je veelal om pakketjes van A naar B te brengen, iets waar ze zelf niet toe in staat zijn vanwege de gevaarlijke wereld waar Death Stranding zich in afspeelt. Enerzijds zijn er de MULE's, oud-bezorgers die tegenwoordig gegroepeerd te werk gaan en dermate verslaafd zijn aan het bezorgen van pakketjes dat ze deze ook van anderen stelen. Anderzijds zijn er de Beached Things, kortweg BT's. Na de Death Stranding, verwijzend naar de eerdere gebeurtenissen waar de game zijn naam aan ontleent, bleven deze entiteiten achter in de wereld der levenden omdat ze niet de stap naar de dood konden maken. Als een BT een mens te pakken krijgt zal hij deze proberen mee te sleuren naar hun dimensie en als ze hierin slagen vindt er een explosie plaats die een grootse krater achter laat.
De BT's vormen een groots en met regelmaat terugkerend gevaar als je door de wereld loopt en omdat Sam aan DOOMS lijdt kan hij deze entiteiten aanvoelen. Hij kan ze alleen niet zien en dat is waar de Bridge Baby (kortweg BB) van pas komt. Deze baby's zitten in een kunstmatige baarmoeder en zorgen voor een connectie met het dodenrijk waardoor BT's beter waargenomen en daardoor ontweken kunnen worden. Hoewel baby's normaliter een liefdesgeluk zijn worden Bridge Baby's vooral als wegwerpexemplaren gezien. Normaliter worden ze na een jaar afgeschreven, toch weet exemplaar BB-28 van Sam het een stuk langer vol te houden. Dat er meer aan de hand is tussen de twee blijkt ook uit visioenen die je ervaart en meer inzicht geven in de geschiedenis van zijn baby.
Is het verhaal je inmiddels gaan duizelen? Ik kan het me goed voorstellen en het duurt dan ook even voordat het echt op gang komt. Kojima heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt met een trage opbouw binnen een verhaal dat zowel intrigerend als verwarrend is. Het in de alinea's hiervoor beschreven verhaal vormt slechts het topje van de ijsberg waarin ik elementen als tijdregen en een belangrijk personage als Fragile nog niet eens behandeld heb. Toch weet Kojima erin te slagen om je voortdurend nieuwsgierig te maken naar het vervolg, alleen hij slaat soms wel wat door in de manier waarop hij dit doet. Daar waar sommige gebeurtenissen en verhaallijnen lang onverklaard blijven en de speler laten gissen zijn er ook conversaties die minutenlang in een onderwerp blijven hangen of tot in den treure worden uitgelegd. Je zou ook kunnen zeggen dat het script door is geslagen bij het introduceren van karakters die vooral ten doel hebben om je bezig te houden zonder dat ze enige toegevoegde waarde hebben voor het overkoepelende verhaal.
Om dit uit te leggen is het belangrijk om dieper in te gaan op de gameplay zelf. Ietwat oneerbiedig zou ik zeggen dat Sam eigenlijk een pakketjesbezorger is. Karakters schakelen je hulp in om goederen of personen van punt A naar B te brengen. Ben je eenmaal aangekomen op de locatie dan is de kans groot dat je de reis weer in een omgekeerd traject af dient te leggen of naar een volgend punt op de map zal worden gestuurd. Verwacht overigens niet dat het gaat om simpele enveloppen die je in een tas stopt, in plaats daarvan gaat het om vracht van formaat, die oploopt tot honderden kilo's. Doel is om je armen, benen en rug op een juiste wijze te belasten zodat je niet na enkele stappen op de grond ligt. Voortdurend ben je bezig om balans te zoeken (hiervoor dien je de schouderknoppen te gebruiken), iets wat niet makkelijk is omdat je te maken krijgt met rotspartijen, sneeuw en rivieren. Met name de eerste drie hoofdstukken zijn een horde die je dient te nemen omdat je alhier nog geen hulpmiddelen worden aangereikt. Later in de game beschik je bijvoorbeeld over een exoskelet of voertuigen om de tocht te vergemakkelijken. Als de game je interesse binnen deze drie hoofdstukken (goed voor zo'n vijf á zes uur gameplay) niet weet te grijpen is dit overigens wel een voorbode dat Death Stranding misschien niets voor je is aangezien ze hier wel de basis leggen voor de veertig uur die erop volgt.
Naast de pakketjes moet je ook nadenken over wat je op je reis mee wil nemen. Extra schoenen zijn aan te raden, wil je niet halverwege je tocht met versleten exemplaren komen te zitten. Ook wapens zijn van belang om je uit hachelijke situaties te redden, alleen ga je dan voor niet-dodelijke of dodelijke exemplaren? Deze laatste lijken een logische keuze, alleen zorgt het doden van een MULE voor een verschijning van een BT en dat kan weer een extra gevaar met zich meebrengen. Verder beschik je over ladders en klimtouwen om de tocht door de wildernis te vergemakkelijken en draag je een beschermende spray mee om beschadigde pakketjes te restaureren. Ook de manier waarop je alles opstapelt is van belang, gelukkig is alles automatisch in te delen met een simpele druk op de knop zodat er een zorg uit handen wordt genomen. Sowieso is het belangrijk om je vracht niet te hoog te stapelen, wil niet alles op de grond vallen als je onder een nauwe doorgang loopt. Dit micromanagen gaat overigens nog een stuk dieper. Niet alleen dien je via je kaart een route richting je doel uit te stippelen, Sam kan ook (totaal misplaatste) Monster Energy drankjes nuttigen om zijn uithoudingsvermogen aan te vullen, zal tussentijds moeten rusten of kan wapens creëren vanuit zijn plas of afwatering van de douche.
Death Stranding is een eenzame game. Je doorgrond de wereld met een baby en hebt verder vrijwel geen interacties met echte mensen aangezien je vooral met en tegen hologrammen praat. Ook het online component sluit hier wat dat betreft bij aan, aangezien je geen andere spelers in de wereld rond ziet lopen. Toch betekent dit niet dat ze er niet zijn en hun aanwezigheid is dan ook constant voelbaar. Eenmaal een nederzetting op het netwerk aangesloten zul je binnen dit gebied hun toegevoegde waarde in jou game opmerken. Dit kan iets simpels zijn als een bord dat je wijst op een gevaar tot een achtergelaten ladder zodat je tegen een stijl rotswand kunt klimmen. Tegelijkertijd gaat het nog veel verder dan dit. Spelers kunnen bouwwerken achterlaten zoals een brug over een rivier of een oplaadstation voor je exoskelet of voertuig. Het is zelfs mogelijk om bij te dragen aan een verharde weg die het doorgronden van de spelwereld een stuk makkelijker maakt. In je eentje is dit een veel te grote taak, maar draagt een ieder zijn steentje bij middels het aanleveren van hulpmiddelen dan help je elkaar om de wereld tot leven te laten komen. Door de eerder benoemde tijdregen zijn deze bouwwerken wel aan afbraak onderhevig en niet eeuwig bruikbaar. Gelukkig hoef je niet bang te zijn dat je de bouwstenen zelf in elkaar hoeft te zetten, middels 3D printen gaat dit geheel automatisch.
Als je hulpmiddelen bouwt en een andere speler hier gebruik van maakt krijg je automatisch een Like en de speler kan zelf bepalen of hij hier meer Likes aan toe wil voegen, iets wat jij als speler ook aan een ander toe kan kennen. NPC's geven eveneens Likes als je hun pakketjes bezorgt (waarbij de hoeveelheid afhangt van de tijd die je erover gedaan hebt en de schade die de goederen hebben opgelopen), je krijgt ze als je ontvangen e-mails leest en je BB tevreden blijft houden. Net als bij het ontvangen van een 'Vind ik leuk' op Facebook geeft het ontvangen van Likes een goed gevoel, ook helpt het mee aan je koeriersscore waarmee je weer nieuwe kwaliteiten voor Sam vrij speelt. Voor dit online component heb je overigens geen PlayStation Plus nodig, juist omdat het zo'n integraal onderdeel van de ervaring vormt.
We spraken al eerder over de wereld die door diens natuur vooral het gevoel geeft alsof je rondloopt in IJsland. Met dank aan de Decima Engine van Guerrilla Games is het een schitterende natuur die op realistische wijze is gepresenteerd. Hoogteverschillen zijn duidelijk waarneembaar, gras komt in verschillende hoogtes en geeft minder grip dan steen en als je op een heuvel loopt is de kans groter dat Sam om zal vallen. Gelukkig beschik je over een scanner om zo de meest veilige route te bepalen. Het is bijvoorbeeld mogelijk om in water te herkennen waar de stroming te sterk is om de oversteek te wagen, wil je niet meegesleurd worden en je vracht verliezen. De ontwikkelaar gaat zelfs nog een stuk verder. Als spelers vaak een zelfde route gebruiken zal er een pad ontstaan die te zien is op de kaart en door het gebruik van de scanner zie je je eigen voetstappen terug. De wereld zit vol met dit soort elementen, het enige wat ontbreekt is dierlijk leven. Los van wat vlinders lijkt ieder dierlijk bestaan uitgeroeid te zijn.
In de bovenstaande alinea's heb ik getracht uiteen te zetten waar Death Stranding zoal om draait en wat je mag verwachten zonder hier teveel spoilers in mee te nemen. Toch is een situatieschets misschien wel de beste manier om je te laten bepalen of de game iets voor je is. Zo halverwege de game werd me gevraagd om – wederom – een pakketje te bezorgen. Nog maar net onderweg begon het te regenen en gaven mijn BB en Odradek scanner aan dat er gevaar in de buurt was. Al sluipend probeerde ik tussen de BT's door te komen, mijn adem inhoudend als ze te dicht naderden. Terwijl mijn controller begon te trillen en ik hun voetstappen rondom me zag verschijnen verscheen hun gedaante in de lucht. Vluchten bleek geen optie meer en dus kreeg ik de keuze: uit een zwarte radius komen (waarna de BT's tijdelijk verdwijnen) of de confrontatie aan gaan. Ik besloot het laatste en op het moment dat er één opdook wierp ik een bloedgranaat om met ze af te rekenen.
Na dit moment was mijn BB behoorlijk van slag en door de kunstmatige baarmoeder te wiegen kwam hij weer tot rust, voor mij het punt om de reis te vervolgen. Lang gaat dit goed, tot een groepering van MULE's mijn aanwezigheid opmerkt door hun bewakingssysteem. Omdat ik ze niet wil doden om de kans op nieuwe BT's te verkleinen grijp ik terug op mijn Bola Gun, een geweer die een touw afschiet om ze tijdelijk uit te schakelen. Mezelf in het gras verstoppen om vanuit daar de aanval te openen blijkt geen optie aangezien ik teveel vracht mee draag die mijn aanwezigheid direct verklapt. Toch lukt het me om vier tegenstanders neer te leggen, waarna ik richting hun achtergelaten voertuig sprint en me uit de voeten maak. De veiligheid blijkt van korte duur als ik wederom te maken krijg met een gebied vol BT's. Ditmaal weet ik wel tussen ze door te sluipen en slaak ik een zucht van opluchting als mijn scanner aangeeft dat het gevaar geweken is. Inmiddels ben ik bijna op mijn locatie aangekomen en breekt de zon door terwijl een nummer van de IJslandse band Low Roar me een opgelucht gevoel geeft.
Het hierboven genoemde voorbeeld geeft zowel de sterke als de zwakke elementen weer. De euforie dat je na een lange tocht vol gevaar op de plaats van bestemming bent heb ik in weinig andere games meegemaakt. Helaas is het wel een ervaring die zijn waarde enigszins verliest als je het veertig uur lang aan het doen bent en bedenkt dat de combat het zwakste onderdeel van de gameplay is omdat het wat stroef aanvoelt. Baasgevechten vormen hier geen uitzondering op, afgezien van hun visueel indrukwekkende prestatie komt het vooral neer op het spammen van een zelfde aanval. Lang niet alle hoofdstukken zijn ook even sterk om verschillende redenen. Sommigen drijven het verhaal voorwaarts en laten je uren achter elkaar verder spelen om antwoord te krijgen op je vragen, anderen leunen vooral op de combat of laten het verhaal grotendeels los en voelen aan als opvulling. Het zijn deze hoofdstukken die over komen als een sleur en een zijtak om weer terug te komen op het hoofdverhaal. Om ook daar een klein voorbeeld van te geven: na een lange tocht kwam ik aan op de gevraagde locatie A en aldaar kreeg ik te opdracht om terug te gaan naar het punt waar ik net vandaan kwam … om vervolgens wéér terug te keren naar punt A. Een tocht die me in totaal drie kwartier kostte. Voor mij had het beter geweest om de game niet 35 tot 40 uur, maar tien uur minder te laten duren.
Ook op ander vlak zijn er nog wel wat kritieken te noteren. We benoemden al de misplaatste reclame voor Monster Energy en vragen ons af waarom ze een energiedrankje zo prominent in beeld brengen. Een zelfde vraag kan gesteld worden voor Ride With Norman Reedus, een TV show van AMC waar je reclame van te zien krijgt als Sam naar het toilet gaat om te poepen. Nu zal ik er niet te zwaar aan tillen aangezien het nergens de gameplay in de weg staat, wel breekt Kojima hiermee met de wereld die hij heeft willen creëren. Een andere kritiek is dat de game je overspoelt met tips zonder een zoekfunctie aan te reiken om hier snel antwoorden in te vinden. Je bent al snel tussen honderd tips aan het scrollen als je een vraag hebt. Ook de menu's zijn niet erg duidelijk en overzichtelijk, de game presenteert dermate veel informatie dat je soms vijfmaal moet klikken om een opdracht te bevestigen. Op zichzelf is op te merken dat dit niet zo'n probleem is, als je daarentegen bedenkt dat je dit tientallen keren in de game aan het doen bent had dit toch wat beter uitgewerkt mogen worden.
De kritieken zorgen ervoor dat er in de afwerking nog wat verbeterpunten zijn, gelukkig zorgt het nergens voor enige afbreuk aan de verhaalvertelling zelf. Kijkend naar de gameplay kunt je zeggen van de game wat je wilt, het verhaal zit zeer sterk in elkaar. Los van de momenten waarop Kojima het iets teveel heeft uitgerekt weet hij een bijzondere wereld en setting uiteen te zetten die je voortdurend af laat vragen hoe het verder gaat. Deze eer is niet alleen aan het script toe te kennen, het zijn ook de acteurs die het verhaal tot leven brengen. Naast Norman Reedus zorgen bekende namen als Léa Seydoux, Mads Mikkelsen, Tommie Earl Jenkins, Troy Baker en Guillermo Del Toro voor een wereldprestatie. Hoewel enkele uitstapjes als journalist Geoff Keighley en de recentelijk aangestelde nieuwe baas van Sony, Herman Hulst, iets minder indruk maken hebben we zelden zo'n overtuigende cast in een game gezien.
Death Stranding is een lastige game om een cijfer op te plakken. Om het cliché er nog maar eens in te gooien: het is een perfecte titel voor fans van het genre. Maar over welk genre hebben we het dan precies? Het is een vraag met meerdere antwoorden. Ten eerste moet je een game kunnen waarderen die een bijzonder traag tempo kent. Negentig procent van de tijd ben je op pad om pakketjes te bezorgen en probeer je overeind te blijven in het woeste landschap terwijl je gevaren ontwijkt of ze juist te lijf gaat. Ten tweede moet je een verhaal tot je willen nemen dat zich langzaamaan ontvouwt. Een verhaal dat vragen op blijft werpen en slechts op gepaste momenten antwoorden geeft. Soms slaat Kojima hier wat door en stapt enkele uren af van dit verhaal met het enige doel om je bezig te houden, of hij slaat je voortdurend met dezelfde informatie om de oren om zijn standpunt rondom sommige thematieken duidelijk te maken. Zie je dit niet als een probleem en kun je vinkjes zetten bij de vakjes die Death Stranding aan wil kruisen, dan ga je in ieder geval een unieke game tegemoet die je niet snel nog eens tegen zult komen.
Beoordeling
85
Death Stranding is een game die ik lang niet iedereen aan kan raden. Immers, als je geen fan bent van het genre walking simulator, combat een belangrijke factor binnen gameplay vind of een verhaal op kant en klare wijze gepresenteerd wil hebben dan ga je hier niets aan vinden. Wil je daarentegen de tijd nemen voor het ontvouwen van een verhaal en vindt je de reis minstens zo belangrijk als de eindbestemming, dan is het een unieke ervaring waar je makkelijk 35 tot 40 uur zoet mee kunt zijn.
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 30-11-2019 om 12:17
[Niv: 747 / Exp: 37359]
Thanks!
Gast (196.244.191.xxx)
op 30-11-2019 om 12:31
BESTE GAME ALLER TIJDEN!!!!!!!!!!!!!
Gast (92.108.244.xxx)
op 30-11-2019 om 13:57
Ben het eens met het cijfer maar voor mij persoonlijk voelde de game soms als een sleur aan.Game van het jaar is het voor mij toch net niet.
Gast (163.172.68.xxx)
op 30-11-2019 om 18:47
Jullie zijn niet goed snik. Het is de meest waardeloze game aller tijden en ben het volledig oneens met het cijfer. Complete overhype en de metacritic user score is ook compleet aan het kelderen en dat is volledig terecht.
Het is een behoorlijk verdelende "game" (dat kan je het niet eens noemen IMO) maar helemaal niks voor mij en die PC versie ga ik ook niet meer aanschaffen na hem bij een vriende op de PS4 gespeeld te hebben. Als dit GOTY op de "Game Awards" krijgt is de industrie duidelijk volledig corrupt. Wat een slechte grap, net als Shenmue 3. Daar vraag je je ook af wat er met het kickstarter geld is gebeurd.
Gast (109.219.203.xxx)
op 30-11-2019 om 19:12
Yeah, ik kan me het hier ook niet in vinden, helaas. Eerder een 58. Grafisch mooi, maar de gameplay is tenenkromend. Die PC versie haal ik denk ik ook niet meer, zoals 163 zegt, of sterk afgeprijsd...
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 30-11-2019 om 22:34
[Niv: 747 / Exp: 37359]
@Gast (163.172.68.xxx)
Ik vraag me oprecht af of je alleen naar het cijfer hebt gekeken of de review ook hebt gelezen. Je hebt namelijk kritiek op het cijfer, alleen staat toch duidelijk in de review aangegeven dat ik me dat ook helemaal in kan denken als het je genre niet is. Daarnaast zeg je, geheel terecht overigens, dat helemaal niets voor jou is. Daarmee bevestig je eigenlijk mijn review dat deze game, en ik citeer, 'lang niet voor iedereen is' en dat ik de game (wederom een citaat) 'lang niet iedereen aan kan raden'.
Nogmaals, ik snap geheel als je het niet eens ben met mijn 85. Alleen je reactie 'Jullie zijn niet goed snik' omdat het niet jouw soort game is vind ik dan weer nergens op slaan.
Gast (163.158.48.xxx)
op 01-12-2019 om 00:20
Toch wel ern van de meest interessante game van de afgelopen jaren
Gast (85.149.1.xxx)
op 01-12-2019 om 11:35
Goed beschreven review René. Echter is deze 'UPS, the Game' simpelweg niets voor mij, maar het is wel te prijzen dat Kojima altijd in is voor vernieuwing en veranderinh
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 01-12-2019 om 12:09
[Niv: 747 / Exp: 37359]
Bedankt voor het compliment en ik begrijp je mening helemaal. Vernieuwing en verandering is inderdaad duidelijk waarneembaar, er is echter een dunne scheidingslijn tussen dit 'leuk' of 'werk' vinden. Met UPS: The Game omschrijf je het wat dat betreft inderdaad ook goed.
Gast (84.195.184.xxx)
op 01-12-2019 om 13:05
Na alle heisa die er rond deze game gehangen heeft, had ik toch ook maar besloten om de game aan te schaffen. Eerlijk gezegd lig ik ergens meer in het midden wat deze game betreft. Is het een meesterwerk en de beste game ooit? Verre van! Is het een miskleun van je welste? Dat zou ik nu ook niet zeggen.
Ik hou van de wereld, het is een tof verhaal en er zitten enkele goede concepten in de game. Alleen is de uitwerking van die concepten wat mij betreft matig te noemen. Nu dit is waarschijnlijk geen populaire mening, maar het is en blijft een Kojima game en piekfijne gameplay hoef je van deze man niet te verwachten. Ga de tijd terug in naar Snatcher, een fantastisch verhaal de gameplay valt best te omschrijven als "meh". En doorheen zijn gans repertoire aan games, is gameplay altijd functioneel tot ok geweest, maar nooit zijn tijd vooruit.
De game voelt inderdaad heel vaak als werk aan en er zijn momenten geweest waar ik mezelf echt heb moeten forceren om eigenlijk tegen mijn zin verder te spelen. Heel vervelend na een drukke werkdag als je, je eigenlijk gewoon even zou willen ontspannen. Maar het verhaal bleef voor mij wel de reden om verder te gaan.
Maar toch, de gameplay loop is heel matig. Als je sommige reviews leest of kijkt en er vaak gerefereerd wordt naar een "bewuste keuze" en dat het daarom geniaal zou zijn, dan moet ik toch even met de wenkbrauwen fronsen. Een saaie game is gewoon matig game design. Als ik morgen een nieuw boek ga kopen en amper 2 hoofdstukken zijn tof en interessant, dan zeg ik op het einde ook dat het maar een matig boek was. Ik ga dan ook niet de gedachtegang hanteren dat het een bewuste keuze van de auteur is om de rest van het boek saai te maken opdat de goede hoofdstukken meer zouden opvallen. Maar ik val eerder terug op mijn vorig punt en dat de matige gameplay loop meer te maken heeft met de beperkingen van Kojima zelf als designer wanneer het op gameplay aankomt.
Nu het lijkt misschien alsof ik heel hard overkom voor de game. Maar ik kan iedereen toch aanraden om de game eens te spelen. Ik weet niet of er een demo beschikbaar is op PSN, maar dit lijkt mij echt een van die games, die er wel baat bij zouden hebben, moest er een uitgebreide demo beschikbaar zijn.
Het enige wat je echt van deze game kan zeggen is dat hij zeker en vast niet voor iedereen is. Maar toch wel de moeite om in je collectie te hebben en als je hard twijfelt, wacht gewoon een half jaartje tot een jaar en je zult em wel tegen een prikje kunnen vinden.
Gast (23.95.4.xxx)
op 01-12-2019 om 18:56
Echt een overhyped schijtspel. Heb hem alweer ingeruild bij de Gamemania. Het is opvallend dat de pers er zo lovend over is terwijl ik maar weinig gamers deze (((game))) hoor prijzen.
Net wat die 163 zegt, als dit GOTY krijgt op die Awards show is de industrie echt compleet corrupt. Kan het ook niet anders verwoorden. Echt bagger met graphics.
Redneckerz
(Redacteur)
op 01-12-2019 om 19:55
[Niv: 227 / Exp: 11336]
@ Gast 23.95.4:
Dat de game meer weg heeft van een interactieve film dan spel kan je niet liggen. In dat geval vind je het meeste werk van Dontnod of Quantic Dream ook niet te filmen
Er is weinig opvallends aan het gegeven dat de pers er lovend over is - Of de game je nu ligt of niet, DS tracht wel iets anders te doen en kent een zekere mate van kwaliteit als je de game objectief tracht te benaderen. Dit zijn dingen die voor het overgrote deel van mensen gemeengoed zijn.
Je eindigt vervolgens dat de game ''echt bagger met graphics'' is. In dat geval hoor ik graag van jou welke titels visueel wel indruk op je maken. De artstijl kan je namelijk niet liggen, maar het kan technisch wel indrukwekkend zijn en andersom. Ik zou dus graag willen weten wat voor jou visueel indruk maakt.
