Mario die een geweer hanteert en de strijd aan gaat met konijnen aan zijn zijde. Een concept dat op voorhand weinig kans van slagen lijkt te hebben, ware het niet dat Ubisoft het in 2017 tot leven bracht met Mario + Rabbids Kingdom Battle. Een dermate geslaagde game dat er nu een opvolger is uitgebracht.
Beperkte het origineel zich nog tot het redden van Mushroom Kingdom, daar gaan we nu een stap verder en reizen we door het heelal om jacht te maken op Cursa. Deze kwaadaardige entiteit heeft het zich ten doel gesteld om Sparks te verzamelen, een samenkomst van de Rabbids en Luna’s uit Mario Galaxy, en laat tijdens haar tocht overal het zwarte goedje Darkmess achter. Om haar een halt toe te roepen is Yoshi weliswaar niet langer van de partij, wel krijgt Mario hulp van Luigi, Bowser, Peach en Edge, alsmede de Rabbid-versies van Mario, Peach, Luigi en Rosalina. Een bont gezelschap met ieder hun eigen identiteit dat samen komt in een verhaal dat weinig indruk weet te maken in zijn vertelling en des te meer op ander vlak.
Zoals eerder opgemerkt is er gekozen voor een grotere opzet waarbij we ditmaal meerdere planeten bezoeken die je vrij kunt verkennen. Het resulteert niet alleen in meer afwisselende omgevingen, er is een grotere mate van vrijheid die is ingevuld met extra missies, puzzels en andere optionele content. Een nadeel van deze meer ambitieuze opzet is dat de Nintendo Switch het niet altijd goed bij kan benen. Technische problemen als screen-tearing en framedrops zijn meermaals waarneembaar en veel van je acties – denk aan het betreden van locaties of gevecht – worden voorafgegaan door een laadscherm van enkele tot twintig seconden. Gezien de presentatie die er tegenover staat is het gelukkig geen heel groot probleem, neem alleen maar de cartooneske graphics die zowel in handheld als docked van het scherm spatten.
In vergelijking met het origineel is er ook meer bewegingsvrijheid tijdens het vechten zelf. Hoewel nog altijd turn-based ben je niet langer beperkt door een raster, in plaats daarvan kun je binnen een bepaalde straal vrij bewegen om je acties te plannen. Het staat je tussentijds vrij om jezelf te positioneren en van personage te wisselen, pas wanneer je een actie in zet en je wapens laat spreken zullen de posities vast komen te staan. Wie deze acties uitvoert is aan de speler, het team waar je mee vecht is zelf samen te stellen en het is niet langer een vereiste om Mario hierin mee te nemen. Ieder heeft zijn eigen specialismen, zo valt Mario liever van dichtbij aan terwijl Luigi juist van afstand gevaarlijk is. Beep-O keert eveneens terug en vertelt je meer over de vijanden, het kan immers zomaar zijn dat een bepaald type resistent is tegen je gekozen aanvallen.
Om de verschillende personages nog wat unieker te maken kun je maximaal twee Sparks toekennen die een bonus geven. Te denken valt aan het opnieuw tot leven brengen van een teamgenoot, meer schade toebrengen of onzichtbaar worden. Daar waar de mogelijkheden in het begin wat beperkt zijn is het al snel lastig om een keuze te maken, zeker als je de sidequests najaagt om nieuwe Sparks mee te verzamelen. Hiernaast is een ieder ook nog individueel te levellen door skillpunten te besteden, wat eigenlijk nogal onnodig is omdat iedereen tegelijkertijd in level omhoog gaat. Gelukkig zijn dit slechts kleine kritieken op een game die bewijst dat Mario en konijnen nog altijd prima samen gaan.
Beoordeling
85
Op vrijwel ieder vlak weet Sparks of Hope diens voorganger Kingdom Battle voorbij te gaan. De meer open omgevingen, de vrijheid in de gevechten, de cartooneske graphics en een geweldige soundtrack doen de technische imperfecties en een wat karig verhaal makkelijk vergeten en vergeven.
