De Teenage Mutant Ninja Turtles games op de NES en SNES waren destijds erg geliefd. Zelf heb ik ze ook samen met wat vrienden grijs gespeeld. Binnenkort komt er een nieuwe film uit van de Turtles, en Ubisoft heeft naar aanleiding hiervan een nieuwe Turtlesgame gemaakt. Of deze het niveau van de vroegere games kan halen, lees je in deze review.

Voor wie niet bekend is met de Turtles verwijs ik je door naar onze preview. In de game bestuur je één van de vier Turtles tegelijk, en de levels vallen uiteen in een platform- en een vechtgedeelte. Voor het grootste gedeelte van de game ren en spring je door de levels heen, en tussendoor kom je groepen vijanden tegen waartegen je moet vechten. Het platformen werkt vlot en eenvoudig. De Turtle waarmee je speelt kan een aardige hoeveelheid acrobatiek uitvoeren. Hierbij hoort het standaard spring- en klauterwerk, maar ook het langs muren rennen zoals je dat ziet in de Prince of Persia games. Hoewel schildpadden normaal trage beesten zijn, hebben de Turtles geen enkele last van traagheid en kun je je behoorlijk rap door de levels verplaatsen.

Het platformgedeelte heeft alleen twee nadelen. De eerste is dat je geen controle over de camera hebt. Over het algemeen maakt dit weinig uit en volgt deze je goed, maar bij sommige plekken kun je niet goed zien hoe ver je moet springen of welke gevaren er zijn. Dit resulteert dan vaak in een val naar het diepe. Het tweede nadeel is dat zowel springen als langs muren lopen dezelfde knop gebruiken. Dit betekent dat wanneer je dicht naast een muur staat en van plan bent om te springen, je in plaats daarvan lang een muur gaat rennen wat meestal in de afgrond eindigt. Gelukkig zijn dit beide slechts kleine ergernissen en werkt het platformen verder wel goed. Het doodgaan maakt verder ook weinig uit. Als je zo ongelukkig bent om in een gat te springen, word je gewoon teruggeplaatst op het vorige checkpoint, welke rijkelijk in de zestien levels geplaatst zijn.


Op vastgestelde plaatsen in de levels kom je groepen vijanden tegen. Voor het vechten is een even eenvoudige aanpak genomen als voor het platformen. Je hebt slechts twee knoppen nodig om aan te vallen. Met de ene knop kun je trappen uitdelen en met de andere val je met je wapens aan. Aangezien je wapens sterker zijn dan je schopaanvallen komt het er in de praktijk op neer dat voor het vechten maar één knop gebruikt wordt. Om combo’s te maken moet je gewoon de hele tijd op de aanvalsknop blijven drukken, je Turtle zal automatisch een combo uitvoeren. Deze ziet er weliswaar indrukwekkend uit, maar is jammer genoeg altijd exact hetzelfde. Verder heb je nog een extra krachtige aanval waarvoor je de aanvalsknop een tijdje ingedrukt moet houden en waarmee je alle vijanden tegelijk aanvalt. Ook kun je na het verslaan van tien vijanden voor een kort tijdje extra sterk worden. Een behoorlijk gelimiteerde vechtmodus dus, en deze wordt dan ook snel eentonig. Afgezien van de paar baasgevechten is elk gevecht te winnen door flink op de aanvalsknop te drukken en een beetje in beweging te blijven.

Een centraal thema in de game is dat je samen sterk staat en dat de vier broers als een eenheid moeten werken. Dit wordt op aardig zoetsappige wijze uitgewerkt in het verhaal dat via filmpjes tussen de levels in wordt verteld, maar ook in de game heeft dit zijn uitwerking. Zo heeft elke Turtle tijdens het platformen zijn eigen vaardigheid. Michelangelo kan bijvoorbeeld zijn nunchaku’s gebruiken om als een helikopter een stukje te zweven, en Raphael kan bij hoge muren omhoogklimmen door zijn wapens in de muur te slaan. Tijdens de game speel je slechts met één Turtle tegelijk, maar als je de beschikking krijgt over meerdere Turtles kun je eenvoudig tussen hen wisselen. Ook tijdens de gevechten kun je teamwork gebruiken. Elke Turtle heeft namelijk een speciale move die hij samen met een andere Turtle kan uitvoeren. Deze aanvallen kosten een kleine voorbereidingstijd, maar zijn verder erg sterk.


Met de grote nadruk op samenwerken valt extra op dat het spel geen enkele vorm van coöperatieve gameplay heeft. Toegegeven, dit is ook lastig te realiseren met de lange platformgedeeltes in de game, maar de kracht van de vorige TMNT games zat hem in het samen doorspelen. Doordat deze versie enkel een behoorlijk korte singleplayer heeft, wordt hij snel eentonig en ben je er ook zo doorheen. Na een uur of vijf heeft de game verder niets meer te bieden.

Op de PC is het ook overduidelijk dat de game een port is van de consoleversies. De instellingen voor de besturing kan je niet aanpassen, dus je moet het doen met wat de ontwikkelaars bedacht hebben. Spelen met een controller is wel mogelijk, en via een extern programmaatje is deze zo in te stellen als een PS2 of Xbox controller, wat inhoudt dat je aangeeft welke knoppen dienen als bijvoorbeeld kruisje en vierkantje. Jammer genoeg mag je vervolgens in-game nog steeds uitzoeken welke knop wat doet, want de hints die je krijgt blijven naar het toetsenbord verwijzen.

Ook op grafisch gebied is er weinig in te stellen, je hebt enkel de mogelijkheid om de resolutie te veranderen. Niet dat dit veel uitmaakt, want de game heeft verder toch weinig grafische pracht om ten toon te stellen. Er zit weinig variatie in de scènes (een groot deel van de game loop je rond over daken) en er is eigenlijk niets dat je verrast doet staan. Niet dat de game lelijk is of dat je je aan de graphics zult ergeren, maar er is eigenlijk niets bijzonders in te vinden.


Het geluid volgt dezelfde trend, dit is ook vaak matig. In-game begin je je na een tijdje te ergeren aan de kreten die de Turtles roepen. Zo heeft Raphael de neiging om heel vaak “Here’s Johnny” te roepen, maar wat hij daarmee bedoelt is me tijdens de game niet duidelijk geworden. Daarentegen zijn de gesprekken die de Turtles met elkaar en met Splinter hebben wel leuk. De kwaliteit van de voice-acting is weliswaar niet erg superieur, maar de gesprekken en de stemmen houden wel vast aan de stijl van de Turtles en bevatten ook de nodige humor.

TMNT is door zijn simpele gameplay duidelijk op de jongere gamer gericht. De game is jammer genoeg niet alleen simpel, maar ook kort en eentonig. Het platformen is over het algemeen wel leuk uitgewerkt, maar het slechte vechtsysteem en ergernissen zoals de camera zorgen ervoor dat de game uiteindelijk weinig bijzonder is.