Origineel ontwikkelde EA Bright Light voornamelijk licentiegames, maar tegenwoordig mag de studio ook experimenteren met originele games. Eén van die originele games id de downloadbare Xbox Live Arcade en PSN titel Spare Parts.

In Spare Parts belanden de robots Mar-T en Chip op een verlaten planeet, waarop ze voorgoed dreigen vast te lopen tot ze een vernietigd ruimteschip tegenkomen. In het ruimteschip worden ze verwelkomd door Con-Rad, de AI van het schip welke vertolkt wordt door Simon Pegg. De AI belooft hen te helpen indien zij het schip herstellen, hiervoor moeten ze alleen bepaalde onderdelen verzamelen. Uiteindelijk biecht hij ook op dat de Krofax, het buitenaardse ras dat de verlaten planeet gebruikt als vuilnisbelt, op zoek is naar het schip en dat ze het zullen vernietigen als ze de planeet verlaten. Mar-T en Chip dienen dan ook de Krofax en hun leider Lord Krung te stoppen terwijl ze onderdelen verzamelen voor het kapotte schip en andere gestrande robots te redden. Een heftig verhaaltje dus, maar wel een dat alleen interessant is omwille van Pegg's stem. Het verhaal ben je op vijf minuten vergeten en de personages lijken kopieën van Ratchet & Clank's Clank.

Die game vormde ook de inspiratie voor de gameplay. Op voorhand beweerde EA Bright Light dat Ratchet & Clank maar één van de inspiratiebronnen was; maar tijdens het spelen ontdek je wel dat die uitspraak een kleine leugen is. Ratchet & Clank lijkt de enige inspiratiebron voor het spel gezien de vele gadgets die het spel rijk is. Zoals je al kunt afleiden uit de inspiratiebron, is de game een 3D platformspel waarin gadgets het belangrijkst zijn. Je loopt rond in redelijk eenvoudige levels, die je met enkele eenvoudige functies kunt uitspelen. Je kunt namelijk springen en aanvallen. Meer moet je niet doen. Met behulp van gadgets die je langzaam verzamelt, en welke je activeert door ze te selecteren met de rechter stick, kun je bepaalde functies versterken. Zo laat één gadget je zweven in plaats van springen, terwijl een andere je superkracht geeft. Het idee achter de gadgets is leuk, en het zorgt ervoor dat je oude levels moet herspelen om alle geheimen te vinden.


Je moet regelmatig wisselen tussen gadgets om de levels uit te spelen en alle collectibles te verzamelen, maar spijtig genoeg verloopt dat wisselen zeer stroef. Je zal vaak de foute gadgets selecteren omdat de rechter analoge stick niet correct gebruikt lijkt te worden. Het feit dat je bijna altijd de scanner, een specifiek gadget, dient te gebruiken alvorens je een ander gadget kunt toepassen is ook vervelend. De icoontjes van scanner zijn namelijk onduidelijk en duiden evenmin aan hoe je voor interactie moet zorgen. Zelfs dan is het dus nog raden wat je moet doen, wat het nut van de scanner onderuit haalt. Met het vechten gaat het gelukkig iets beter in deze actie-platformer, op dit vlak hebben we namelijk geen technische problemen. Het vechtsysteem zit zeer eenvoudig in elkaar, waardoor het vechten snel repetitief wordt. De bazen die de sleur hadden kunnen doorbreken, versterken het echter, door nodeloos uitgerekt te worden waardoor ook zij uitermate repetitief worden.

Het complete spel uitspelen is geen moeilijke klus. Als je sterft, krijg je een lichte straf en begin je op bijna identiek hetzelfde punt als je gestorven bent. Alle schade die je toebracht aan vijanden, blijft ook behouden. Sterven is dan ook iets wat je kunt gebruiken om verder te raken in het spel, en niet iets negatief dat je tegenhoudt. Zeker in de baasgevechten is dit te gemakkelijk te misbruiken. Eens je de game hebt uitgespeeld, ben je nog een uurtje of twee bezig om de Trophies op 100% te krijgen en de Platinum Trophy te verdienen, waarna de pret voorgoed is gedaan. Er zijn zelfs geen meerdere moeilijkheidsgraden en het doorspelen van de game binnen online/offline coöperatieve mode voegt niets toe. Er zijn enkele coöperatieve stukken aanwezig, maar deze gaan niet verder dan puzzels waarbij je twee personen nodig hebt om op twee knoppen te drukken. Het is zelfs geen moeite deze coöperatieve stukken alleen door te spelen met twee controllers.


Echt indrukwekkend is de gameplay dus niet, wat deels te wijten is aan de camera en de graphics. De game gebruikt een vaste camera, waarmee het moeilijk is om te zeggen waar je zult landen. Fouten in platform-stukken zijn dan ook vaak te wijten aan de game in plaats van jezelf. In de coöperatieve mode is het nog erger aangezien beide spelers dicht bij elkaar moeten blijven of anders verdwijnt één van de twee van het scherm. De ontwerpen van de personages zijn zeer schattig, maar kunnen de gebreken van de omgevingen niet verbergen. Deze zijn klein, vallen vaak in herhaling en zijn weinig geďnspireerd. De schattige vijanden vallen hierdoor meer op, en benadrukken dat de omgevingen gewoon niet interessant zijn. De voice-acting is al evenmin interessant; Simon Pegg heeft een fantastische stem, maar hij wordt eigenlijk vooral gebruikt als tutorial-stem. De andere personages komen nog slechter over dan Con-Rad wat de hele voice-acting eigenlijk een maat voor niks maakt.

Het idee achter Spare Parts zit goed in elkaar, en de game had het potentieel een goede Ratchet & Clank kloon te worden. Het probleem zit hem echter in de uitwerking, met name de camera en het zwakke script maken dat de game niet memorabel is. Via een milde straf voor het sterven verbergt EA Bright Light zeer zorgvuldig de vele frustraties die je oploopt omdat de besturing en de camera niet meewerken. Nochtans had de game met enkele kleine verbeteringen veel beter konden zijn. Een gemiste kans voor de studio.