In 2002 lanceerde de Japanse ontwikkelstudio de Visual Novel Popotan op de PC. Het spel werd redelijk succesvol en een jaar later kwam animatiestudio Shaft met de serie Popotan. In twaalf episodes wordt het verhaal van de game opnieuw verteld.

Popotan brengt het verhaal van de zussen Ai, Mai en Mii, hun meid Mea en hun fret Unagi. Ze wonen samen in een magisch huis dat door de tijd kan springen. Met hulp van de Popotan, bloemen in de stijl van de paardenbloem, reizen ze samen met hun huis door de tijd. Op elke bestemming baten ze hun winkel met kerstgoederen uit terwijl ze zoeken naar hun bloemen. Ai kan met deze bloemen praten, zodat deze de zussen kunnen helpen. Tijdens hun leven in het huis verouderen ze normaal, maar buiten veranderen ze niet. Zelfs hun haar groeit niet. Hun acties worden ondertussen geďnspecteerd door enkele wezens wiens oorsprong nooit wordt uitgelegd. Shizuku, het opperwezen, wordt meerdere keren benoemd, maar haar natuur of haar reden om de zussen door de tijd te laten reizen worden nooit aangehaald.


De hoofdpersonages krijgen wel een degelijke achtergrond, je leert hen echt goed kennen. De zussen hebben elk een uniek karakter en uiterlijk, Ai bijvoorbeeld is de leidster van de groep met gigantische borsten en Mii is het gekke en jongste meisje van de drie. Na een tijdje beginnen de drie meisjes overal vrienden te maken, vrienden die ze niet willen achterlaten. Ze moeten daarom een keuze maken, een keuze die ervoor zorgt dat ze het huis verlaten en elk in een bepaalde periode achterblijven. De zussen kunnen hierdoor perfect leven met hun vrienden, maar hun lot wordt snel duidelijk en ze missen hun zussen. Ze moeten hierdoor dus een emotionele keuze maken, laten ze hun vrienden achter of zien ze hun zussen nooit meer?

Deze keuze zorgt voor een mooie emotionele ondergrond voor de grappen en het verhaal van de serie. De grappen komen vooral neer op het lachen met de borsten van Mai en de gekke kostuums van Mii. De serie heeft ook een gigantische hoeveelheid fanservice, ondanks het feit dat de serie gericht is op jongere kinderen. Hierdoor is de serie niet direct ideaal voor de jongsten. Buiten de naaktheid heeft de serie het uiterlijk van elke serie in het genre, opvallende kapsels in tientallen kleuren, groteske outfits en eenvoudige animatie. De serie is gebaseerd op een game en dat valt nu eenmaal snel op. In een game moet het allemaal eenvoudiger en meer opvallend, deze stijl wordt doorgetrokken in de serie.


Qua detail is de serie ook weinig verbazend, er is duidelijk weinig aandacht aan besteed. Met de stemmen heeft men gelukkig niets fout gedaan, men heeft duidelijk de juiste mensen gekozen. Mea klinkt bijvoorbeeld heerlijk droog, Mai Kadowaki doet het zeer goed in deze rol en Sayaki Ohara klinkt als de moederkloek van de groep in de rol van Ai. Qua muziek sla je de opening en het einde, het eerste van Under17 en het andere van Funta, best over. De muziek die tijdens de serie gebruikt wordt, van Osamu Tezuka, klinkt eenvoudig, maar goed. Uiteindelijk is Popotan een matige serie qua geluid en uiterlijk, maar met een mooie emotionele verhaallijn.