Dragon Ball Z, wie kent het niet. De avonturen van Goku, Gohan, Vegeta en alle anderen hebben menig lezer en/of kijker in de ban gehouden. De manga en animé lenen zich perfect voor games en dat is ook meerdere malen bewezen.
Dragon Ball Z is in Japan al veel langer populair dan in Amerika en Europa. Zodoende zijn er al Dragon Ball Z games uitgebracht op de NES, die (helaas) hier nooit het daglicht hebben gezien. Sinds de serie in het westen ook populair is volgen er steeds meer Japanse tekenfilms die het succes proberen te evenaren of overtreffen. Uiteraard horen de games hier ook bij, en van Dragon Ball Z hebben we op de PlayStation 2 en GameCube al de nodige titels voorbij zien komen.
Ditmaal is Super Dragon Ball Z aan de beurt om eens onder de loep genomen te worden. De serie leent zich perfect voor een Beat-'Em-Up en in dit genre zien we dan ook de meeste DBZ games terug. De Budokai serie en, iets recenter, de Tenkaichi serie zijn hier voorbeelden van. Super Dragon Ball Z past ook thuis in dit rijtje, maar is toch net even iets anders dan de eerder genoemde titels.
SDBZ is namelijk gemaakt door Craft & Meister, een studio onder leiding van Noritaka Funamizu. De beste man was eerder al producent bij Street Fighter Alpha, iets wat we overduidelijk terug zien in deze door Atari uitgegeven game. SDBZ zou namelijk zonder gekheid best Dragon Ball Ztreet Fighter kunnen heten, want de overeenkomsten in de gameplay zijn opvallend: iets wat absoluut niet negatief hoeft te zijn.
In SDBZ kunnen we kiezen uit een twaalftal krijgers (dit aantal wordt gaandeweg uitgebreid tot achttien). Bekende personages als Goku, Gohan, Trunks en Vegeta zijn uiteraard speelbaar, maar ook 'minder' bekende karakters als Chi-Chi en Majin Buu passeren de revue. Het aantal vechters is niet zo hoog als in de voorgaande games (vergeleken met de 120 karakters in Tenkaichi 2, die later dit jaar uitkomt, is het helemaal wat karig), maar ze zijn goed uitgebalanceerd. Er is niet één karakter dat extreem veel sterker of handiger speelt dan een ander karakter.
De game kent per personage weinig speciale aanvallen en combo's. Hier steekt de vergelijking met Street Fighter dan ook de kop op. De standaard 'drie keer vierkantje, één keer driehoekje' combo's zijn bij elk personage een keer of drie (in verschillende volgorde) aanwezig. Tel hierbij een twee of drietal speciale aanvallen op en een manier om sterker te worden (Super Saiyan of Super Android) en je hebt de hele movelijst van je karakter gehad. Verwacht dus niet de tientallen aan aanvallen uit Soul Calibur of Virtua Fighter.
Het voordeel van deze manier is dat je de game zo hebt opgepikt. In de singleplayer is het dan ook tekenend dat het eerste gevecht doodsimpel is, waarna de moeilijkheid ineens omhoog schiet. Je krijgt gewoon één rondje om in te komen, en daarna moet je het kunnen. Het voordeel bij SDBZ is dan wel weer dat je met button mashen (in tegenstelling tot enkele andere Beat-'Em-Ups van de serie) niet ver komt; je moet werkelijk tactisch vechten en die paar combo's en specials die je hebt, onder de knie hebben.
|
79
