Vanaf het moment dat Marvel een verfilming van de stripreeks Ghost Rider aankondigde, wisten we dat er een game zou komen. Over de kwaliteit van de game waren we echter niet zeker, is Ghost Rider de moeite of past hij moeiteloos in de categorie van de meeste licentiegames?

Het verhaal van de serie draait rond John Blaze, een stuntmotorrijder. Nadat zijn vader een ongeluk krijgt, verkoopt hij zijn ziel aan de duivel Mephisto om zijn vader te redden. De duivel vindt dat wel handig en terwijl John overdag een normaal leven leidt, mag hij 's nachts als Ghost Rider op jacht naar zielen die ontsnapt zijn uit de hel. Op een dag veroorzaakt de zoon van de duivel Mephisto veel problemen, waardoor hij aan Ghost Rider vraagt om hem te helpen. Deze kan alleen maar ja zeggen, want anders mag zijn vriendin overnachten in de hel. Het verhaal van de game is echter niet prominent aanwezig in de videogame, waardoor het meer een excuus lijkt om een spel te maken met veel demonen.

Wat betreft gameplay heeft men duidelijk gekeken naar God of War en Devil May Cry, maar dat maakt de gameplay niet direct van hetzelfde niveau. Je personage heeft twee aanvallen, een lichte aanval en een zware aanval. Daarnaast kan hij ook een soort magie op de vijanden afschieten en heeft hij de beschikking tot een finishing move als er een icoontje brandt boven het hoofd van de vijand. Ook zijn er nog twee speciale aanvallen die je sneller en sterker maken. Hoewel je hiermee enkele mooie combinaties kunt uitvoeren, draait het toch voornamelijk uit op het continu indrukken van het vierkantje.

De lengte van de game valt tegen want de game is in minder dan vijf uur uit te spelen, maar de actie is zo repetitief dat je het waarschijnlijk opgeeft na enkele levels. Ghost Rider beschikt over twee belangrijke modes, de Story Mode en de Challenge Mode. Het aantal levels in beide modes ligt redelijk hoog, maar het probleem hierbij is dat je elk level in een minuut of drie kunt uitspelen. Beter gezegd, het is de bedoeling om elk van de levels zo snel mogelijk uit te spelen. Om de ervaring toch nog wat langer te maken moet je de game meerdere keren uitspelen om alles vrij te spelen, maar die moed brengt niemand op.



Veel reden om te variëren heb je namelijk niet, de vijanden die je moet verslaan blijven toch steeds hetzelfde. Tegen het einde van het eerste level heb je één vijand gezien in het twintigvoud. Soms loopt er ook een vijand rond met een schild, in die gevallen moet je jouw combometer opbouwen tot hetzelfde level als de vijand heeft. Dit betekent dat je eerst tien tot twintig aanvallen moet uitvoeren op de vijand om je combometer op te bouwen om hem daarna af te maken met een aanval of twee. De vijanden getuigen ook niet van hoge AI, sommige vijanden staan zelfs gewoon naast je stil en braaf te wachten op hun beurt. De echte uitdaging komt eerder van de camera waardoor vijanden je soms met gemak in de rug kunnen aanvullen.

Na elk level kun je jouw aanvallen upgraden zoals we dat kennen uit Devil May Cry. Hiervoor gebruik je Skulls en in elk level kun je er zo vier verdienen. Speel het level uit, doe dit binnen een bepaalde tijd en zuig een bepaald aantal zielen op. Enkel de vierde Skull haal je door een bepaalde opdracht die uniek is voor elk level. Zo kan het zijn dat je maar zoveel keer geraakt mag worden door de vijand of zoveel vijanden moet afmaken met een bepaalde beweging.

Naast deze actiedelen moet je ook nog regelmatig op de motor van Ghost Rider kruipen, anders zou de naam Ghost Rider nogal slecht gekozen zijn. Deze levels vormen een groot deel van de game en vereisen sterk racewerk van je. Hier moet je met een redelijk logge motor allerlei bochtige circuits afwerken, terwijl je af en toe ook nog onder vrachtwagens moet doorschuiven of over één of andere hindernis moet springen; ondertussen versla je natuurlijk allerlei vijanden. De besturing maakt dit echter frustrerend en om het nog erger te maken, moet je op het einde hetzelfde parkoers opnieuw afleggen in spiegelmode. Dit zorgt er meteen voor dat de ad-hoc multiplayer en de Challenge mode, twee extra's voor de PSP versie, deels hun charme verliezen. De multiplayer is gelukkig nog wel even interessant dankzij de Mario Kart-achtige gameplay en de gamesharingmogelijkheden. Dit kan de game echter niet redden.



Qua uiterlijk hebben we te maken met een donkere game waarin veel vijanden voorkomen die amper van elkaar verschillen en niet van hoge kwaliteit getuigen. Ondanks het lage aantal polygonen voor de omgeving en de personages krijg je toch nog regelmatig met slowdown te maken. Het is dan ook een geluk dat het aantal vijanden dat tegelijk op het scherm te zien is in de PSP versie veel lager ligt dan in de PS2 versie. Verschillende keren tijdens de game moet je even een checkpoint activeren om meer vijanden te laten verschijnen zodat je toch nog evenveel vijanden als op de PS2 te zien krijgt. De animatie van het hoofdpersonage is redelijk, maar ook op dit gebied schieten de vijanden tekort, elke vijand beweegt op exact dezelfde manier.

Het is verbazend dat de RenderWare engine, bekend van onder andere Burnout en Grand Theft Auto, hier zo zwaar tekortschiet. Zelfs de laadtijden zijn ondanks de kracht van deze engine en de kleine oppervlakte van elk level lang. Het geluid doet het iets beter, hoewel de geluidseffecten je na vijf minuten de strot zullen uitkomen, dit komt omdat elke vijand maar één geluid maakt. De stem van Ghost Rider valt ook zwaar tegen. De muziek aan de andere kant is iets beter, het is niets speciaals, maar het is te verdragen. Dat komt waarschijnlijk deels door het feit dat je deze niet vaak hoort.

Climax is dan wel een redelijk ervaren developer, maar hun titels zijn ofwel zeer goed (MotoGP), ofwel zeer slecht. Ghost Rider past perfect in die laatste categorie. De Ghost Rider verfilming (met Nicolas Cage) is een blamage voor de stripreeks en deze videogame is zeker niet anders, het enige echt positieve wat er te zeggen valt is dat de game beter is dan de film. Noch fans van de strips, noch van actiegames zullen plezier beleven aan de game.