Xbox en Japanse RPG’s zijn iets wat niet echt samenging. Met de Xbox 360 doet Microsoft er (vooralsnog met weinig succes) alles aan om de Japanse consument aan zich te binden. RPG’s zijn in het land van de rijzende zon zeer populair en het lijkt dan ook een logische keuze om hier mee te willen scoren. Een tijdje terug bekeken we Blue Dragon en nu zijn we alweer toe aan het volgende rollenspel uit Japan: Eternal Sonata.

Eternal Sonata is een game die net even anders is dan andere games. Natuurlijk, we hebben het hier over een traditionele Japanse RPG, maar wel eentje die met een educatieve waarde. Japanse Xbox 360 bezitters (alle drie…) moeten namelijk ook nog wat leren en Tri-Crescendo, de ontwikkelaar van de game, heeft daarom besloten dat Eternal Sonata niet alleen (Japanse) zieltjes voor Microsoft moet winnen, maar de mensheid ook een stukje slimmer moet maken. De insteek die ze hier voor gebruiken is op zijn zachtst gezegd uniek. Men combineert het verhaal over het leven van de beroemde Poolse pianocomponist Frédéric Francois Chopin met een verzonnen verhaal dat zich afspeelt in de stervende geest van eerder genoemde componist. De game begint dan ook aan het sterfbed van Chopin.

Volgens de arts die aan zijn zijde staat zal het een strijd op leven en dood worden, die Chopin zelf zal moeten uitvechten. Al snel verplaatst de game zich naar de droomwereld van Chopin, alwaar het allemaal werkelijk begint. Het verhaal in Eternal Sonata draait om een boze hertog die zijn onderdanen verslaafd maakt aan een soort van mineralen, waardoor ze veranderen in hersenloze zombies. Tijdens vooraf vastgestelde punten in de game vliegt het verhaal terug naar de kamer waar Chopin in zijn bed ligt te sterven, terwijl in dat tijdperk vaak slechts enkele minuten zijn verstreken. Deze stukken van de game worden vergezeld van (echte) foto’s van o.a. Wenen en Parijs, met daarbij teksten over het leven van Chopin. Uiteraard worden deze stukken tekst ondersteund door de briljante muziekstukken van de meester zelf.


Als speler krijg je enkele personages onder de knoppen, waaronder een kruimeldief, Chopin, een doodziek meisje, schapenhoeder etc. Niet meteen de eersten waar je aan zult denken wanneer je op zoek gaat naar iemand die het land kan redden, maar hé, het blijft een game natuurlijk. Opvallend aan het verhaal is de redelijk serieuze manier waarop de problemen benaderd worden. Voorbeeld hiervan is dat vrijwel meteen in het begin van de game wordt aangehaald dat de reden dat het brood zo duur is, niet die afzetter van een bakker is, maar de hoge belastingen die er over betaald dienen te worden. Een positief punt, want doorgaands gaan dit soort games niet veel verder dan alle schuld plaatsen op die vrek van een bakker. Ondanks het kinderlijke uiterlijk van de game worden volwassen onderwerpen niet vermeden. Dan kan natuurlijk ook niet, als je begint met de zelfmoord van een chronisch ziek meisje en het sterfbed van een jonge man…

Opvallend in Eternal Sonata is het innovatieve vechtsysteem. Deze is namelijk wel turn-based, wat inhoudt dat karakters om de beurt mogen aanvallen, items gebruiken etc. Wanneer je echter wordt aangevallen door een tegenstander, heb je wel de mogelijkheid om realtime te verdedigen door op het juiste moment de verdedigingsknop in te drukken en hiermee de schade te beperken. Wanneer je aan zet bent (de volgorde wordt bepaald door de snelheid van de karakters) kun je enkele seconden nadenken, waarna je beurt officieel start. Met de controlestick kun je in een afgebakend gebied rondlopen en vijanden aanvallen of vrienden beter maken. Het aanvallen kan op twee manieren: via een normale (snelle) aanval of via een speciale (trage) aanval. Na enkele seconden is je beurt voorbij en is het volgende karakter aan zet.

Gaandeweg de game groeien je karakters in level, waardoor ook hun eigenschappen zoals kracht, snelheid, verdediging etc. stijgen. Naast de individuen groeit ook de groep als geheel. In het begin van de game heb je namelijk de mogelijkheid om eeuwig na te denken wat je precies wilt gaan doen, voordat je de zet werkelijk gaat uitvoeren. Wanneer je groepslevel stijgt (deze loopt van niveau 1 tot en met 9) kun je bijv. ineens niet meer onbeperkt de tijd nemen, maar krijg je nog maar vier seconden. Dit terwijl ook de tijd die je krijgt om werkelijk je actie uit te voeren een seconde wordt verminderd. Door deze veranderingen dwingt de game je zo af en toe je gevestigde strategieën aan te passen en groeit het systeem mee met de vaardigheid die je gaandeweg het avontuur krijgt met het vechten. Een goede zet, die de game fris houdt.


Door het actieve vechtsysteem ben je als speler zelf meer bezig met de strijd dan wanneer je alleen commando’s doorgeeft en op een passieve manier toekijkt hoe de actie zich op het scherm afspeelt. Tijdens het vechten zul je ook moeten opletten waar je precies gaat staan, aangezien de aanwezigheid van schaduw en zonlicht invloed hebben op je acties. Zo zal elke speciale actie anders zijn in de schaduw dan wanneer je in het licht staat. Ook tegenstanders kunnen transformeren wanneer ze van positie verwisselen, wat een extra twist meegeeft aan de positie van je karakters op het veld. Zoals gezegd kun je een normale en een speciale aanval doen.

Wanneer je normale aanvallen gebruikt loopt een combometer op. Deze meter is universeel en wordt dus aangevuld door elke deelnemer van het gevecht die bij jouw team hoort. Hoe voller deze meter is, des te meer kracht krijgt de eerstvolgende speciale aanval mee. Wanneer de speciale aanval is afgerond, wordt deze meter ook weer geleegd. Speciale aanvallen kosten namelijk helemaal niets; Eternal Sonata maakt geen gebruik van magiepunten of iets dergelijks. Door het combosysteem zul je echter wel op een goede manier met je speciale aanvallen moeten omgaan, aangezien ze anders toch weinig waard zijn.

Helaas biedt de game niet altijd even veel tegenstand. Tegen een baas zul je misschien af en toe een karakter weer tot leven moeten wekken, maar tegen de normale tegenstanders zul je zelden echt in de problemen komen. Door het goed werkende vechtsysteem is dit echter niet eens zo’n heel groot minpunt: ik haalde vaak minstens zoveel plezier uit het uitzoeken van de beste strategie tijdens een gevecht om zo min mogelijk schade op te lopen. Deze mogelijkheid wordt je ook geboden door het feit dat de opstelling van zowel vriend als vijand per gevecht in een gebied uit maar enkele variaties bestaat. Hierdoor kun je dus per situatie een standaard strategie bepalen om zo foutloos mogelijk het gevecht te halen.

De game stimuleert dit niet door middel van extra ervaringspunten of iets dergelijks, maar het vechtsysteem lijkt je onbewust uit te dagen dit toch te doen. Wat wel teleurstellend is, is de soms dramatisch slechte AI van tegenstanders in gevechten. De gebieden bevatten zo af en toe namelijk obstakels, zoals kleine heuveltjes e.d. Meerdere malen lopen de tegenstanders hier recht tegenop, waardoor het voor jou wel erg simpel wordt om in de rug aan te vallen (want ook dit biedt weer voordeel, aangezien er dan niet geblokt kan worden!). Een beetje meer intelligentie zou bij een eventueel vervolg dus geen kwaad kunnen. Kleine vermelding waard is de coöp mode, waardoor je met twee spelers de gevechten kunt uitvoeren. Een leuke toevoeging, maar niet meer dan dat.