Op de consoles zijn inmiddels alle genres wel ingeburgerd, op enkele kleine genres na. Een groot genre dat echter nog steeds niet helemaal zijn plekje heeft gevonden in de huiskamer is het Real Time Strategy genre. Echter, op de Xbox 360 zijn inmiddels een paar hele geslaagde pogingen gedaan om dit type games op de console te krijgen.

Zo bracht Electronic Arts ons in 2006 al Battle for Middle Earth 2 dat, ondanks zijn technische problemen, toch een goede stap in de richting van een toegankelijke besturing deed. Met Command and Conquer 3 waren de technische problemen zo goed als voorbij en wist men zelfs de besturing met de controller nog wat aan te passen. Tijd voor een andere ontwikkelaar om het eens te proberen: Petroglyph brengt Universe at War naar de Xbox 360 en heeft op haar eigen manier de hindernissen van RTS op een console proberen te overwinnen. De oud-Westwood ontwikkelaars slagen daar, eigenlijk een klein beetje verrassend, erg goed in. Tijd om uit te leggen waarom dat zo geslaagd is.

Cor maakte in zijn review alvast duidelijk dat de rassen in Universe at War de grootste kracht zijn van de game. In totaal zijn er drie speelbare rassen aanwezig in de game die allen sterk van elkaar verschillen. Nog even in het kort: de Novus zijn klein en kwetsbaar, maar hebben een Flow-netwerk waarmee ze zich extreem snel over de map kunnen voortbewegen. De Hierarchy zijn krachtige reuzen met grote rondlopende gevaarten die zowel oorlogstuig als basis voor moeten stellen en de Masari is een ras dat meer gebouwd is op wat oudere technieken en gebruik maken van een licht/donker status. Bij elk van deze rassen is ontzettend veel te leren en elke RTS speler zal snel een goed gevoel bij één van de drie (of meer natuurlijk) rassen krijgen, om deze voorkeur vervolgens om te zetten in een grote drang tot optimalisatie van de te gebruiken tactieken.


Er valt in Universe at War dan ook heel zichtbaar een boel aan te passen aan je strategieën. Zo hebben de Novus veel verschillende units met elk hun sterktes en zwaktes, waarvan enkelen door middel van patches te upgraden zijn, en is er de keuze om het Flow-netwerk wel of niet te gaan gebruiken. Bij de Hierarchy draait natuurlijk alles om de verschillende Walkers (de rondlopende reuzenbasissen) en de manier waarop je deze voorziet van upgrades (turrets toevoegen of de snelheid waarmee units gebouwd worden, verbeteren bijvoorbeeld). De Masari kennen een duidelijk donker en licht systeem waarbij bepaalde units juist in het donker sterk zijn en andere units dat vooral zijn als het licht is of zelfs alleen bruikbaar zijn als het licht is. Hier zijn het juist de units die bouwen, die voor wat variatie zorgen. De diepte per ras en het verschil in rassen is vanaf het begin meteen interessant en zal ook lang interessant blijven omdat er later een toevoeging zal zijn van Research mogelijkheden, wat voor een extra stukje diepgang zorgt.

In de stevige, maar beperkte campagnemode zul je netjes een introductie krijgen van alle drie de rassen en leer je snel met de drie rassen omgaan. Er zijn geen verschillende verhaallijnen die je los van elkaar speelt, want de game wisselt gedurende de campagne gewoon tussen de verschillende zijden. Tijdens de campagne wordt lekker veel aan de speler overgelaten wat betreft het experimenteren met de verschillende rassen, maar er zijn ook beperkingen: research is bijvoorbeeld niet meteen mogelijk in de campagne en ook geven lang niet alle missies je de mogelijkheid om lekker te experimenteren. Gelukkig is er een Skirmish mode aanwezig, waarmee je je creativiteit bot kunt vieren op een paar computergestuurde vijanden. Op online gebied zijn twee verschillende dingen te doen: een Skirmish potje tegen maximaal vier spelers of de Conquer the World mode, waarbij een Risk-achtige kaart wordt gecombineerd met het traditionele RTS spel (basis bouwen, units maken, tactiek bedenken en aanvallen). Er is zowel tegen Xbox 360 als PC eigenaars te spelen.

Goed, dat is puur mijn interpretatie van het Universe at War concept en gelukkig zitten Cor en ik daar redelijk mee op één lijn. Cor kan het echter met een toetsenbord en muis doen en ik moet het met een controller doen. Het staat 100% vast dat besturing met een controller nooit zo optimaal zal worden als het gebruik van toetsenbord en muis. Toch is de controllerbesturing zelf wel optimaal te maken en dat is Petroglyph bijna gelukt: de besturing is kinderlijk simpel, zit je nooit echt in de weg (op het tragere bewegen met de analoge stick na) en doet precies wat je wil om je tactiek uit te werken tot een succes. Een paar voorbeelden: selecteer een unit met A, selecteer de hele groep van die units in beeld: 2 maal A. Selecteer alle units in beeld: X. Selecteer alles van een bepaald type unit: Rb, selecteer en A. Selecteer een bepaald aantal units: houd A ingedrukt en sleep. Maak een groep: Rb, houd A ingedrukt en selecteer units. Simpel.

De besturing werkt zo simpel als het klinkt: alle standaard acties met de A knop en de rest is verdeeld over de triggers en de bumpers. Vaardigheden, groepen en de radar zijn makkelijk toegankelijk door een van deze knoppen in te drukken en vervolgens kan de oorlog beginnen. Het bouwen van units gaat ook met de triggers: selecteer een gebouw, hou de linkertrigger ingedrukt en selecteer je units. Kleine tweaks mogen nog plaatsvinden in het maken en selecteren van groepen: selectie van units voor een nieuw te maken groep is niet precies genoeg en bij veel gemaakte groepen duurt de selectie van een groep wat te lang. De selectietool voor units is over het algemeen ook niet precies genoeg, waardoor sommige units, die op hun plaats hadden moeten blijven, toch meegaan. Kwestie van het verschil in precisie tussen een muis en een analoge stick. Voor de rest heeft Petroglyph door het gebruik van de triggers en de minimalistische menu’s aardig de spijker op zijn kop geslagen.


Staat er één element de game in de weg, dan is de techniek: de framerate in Universe at War is bij vlagen echt te laag en dat is zonde. In enkele drukke situaties zal de framerate iets te laag zakken en dat staat het snel handelen behoorlijk in de weg, zeker als je weet dat het met een controller al niet optimaal is ten opzichte van muis en toetsenbord. In minder hectische gevallen zit het wel goed met de framerate. De graphics zelf zijn verder prima, met indrukwekkende licht- en schaduweffecten en leuke details op de eenheden. Een belangrijke verbetering in de Xbox 360 versie is dat je wat meer ziet door de hogere camera, een fout die de PC versie een stuk minder leuk maakte. Op de afdeling van geluid is alles dik in orde.

Met Universe at War heeft Petroglyph een ontzettend leuke game gemaakt: coole rassen die sterk van elkaar verschillen, gameplay die meteen leuk is en door de diepgang leuk blijft, een interessante campagnemode en leuke overige modi moeten genoeg zijn om je lang bezig te houden. De campagnemode mag dan interessant zijn, deze is dan ook echter alleen om interesse te wekken. Diepgang ontbreekt hier voor een groot deel en uiteindelijk wordt het aan de speler overgelaten om die te ontdekken in de andere modi. De techniek zit de game op twee fronten in de weg: de controller van de Xbox 360 werkt nog steeds niet zo goed als toetsenbord en muis, al heeft Petroglyph echt een sterk systeem ontwikkeld waarbij het net zo zorgeloos, maar lang niet net zo snel, werkt als op de PC. Ten tweede is de framerate bij vlagen te laag, wat, in tegenstelling tot de Xbox 360 controller, de lol wel in de weg staat. Uiteindelijk geldt het volgende advies: heb je geen dikke PC en heb je toch zin in een frisse, goed werkende RTS game op je Xbox 360, dan is Universe at War zeker het overwegen waard.