Wie is er het tofste Marvel personage? Het was een vraag waar vroeger, toen ik nog een kleine René was, urenlang discussies over gevoerd werden met andere Marvel fans. Was het The Hulk, Spider-Man of Wolverine, of toch één van de minder bekende personages als Iceman, Gambit of Deadpool?

Deze flashback kwam drie jaar geleden wederom boven toen Marvel: Ultimate Alliance verscheen. Wie wilde je immers in je team hebben om de strijd mee aan te gaan, en wie stond er te laag in de pikorde en had niets in je team te zoeken? Gelukkig hoefde je deze keuze niet te beperken tot één karakter aangezien je met een viertal karakters aan de slag ging tussen wie je kon wisselen. Ditzelfde concept is bewaard gebleven voor deze sequel, maar dan wel met een geheel nieuwe verhaal, welke in gaat op de Marvel verhaallijnen Secret War en Civil War.

Nick Fury leidt aan het begin van het spel Captain America, Wolverine, Spider-Man en Iron Man Latveria binnen, huis van Doctor Doom, om daar eens goed huis te houden. Hoewel Fury doet vermoeden dat deze aanval voort komt uit een besluit van de overheid is dit niet het geval, en als reactie op de aanval slaat Latveria terug. Dit resulteert in een gevecht tussen de ‘heroes’ en de ‘villains’, waarbij honderden burgers om het leven komen, waaronder ook kinderen. De overheid besluit hierop een zogeheten Superhuman Registration Act door te voeren, waarbij alle superhelden, goed of slecht, zichzelf moeten registreren. Groot nadeel hierbij is dat hun identiteit openbaar gemaakt zal worden, hetgeen op veel verzet stuit. Als speler krijg je deze zelfde vraag voor je; wil je vechten voor de ant-registratie vechters, denk aan Captain America en Luke Cage, of ga je voor de pro-registreerders, met daarin onder andere Iron Man en Mister Fantastic? Deze keuze heeft uiteindelijk ook invloed op het verhaal, waardoor het de moeite is om de game nog eens te spelen, maar dan voor de andere factie.



De opzet van de game is trouw gebleven aan die van zijn voorgangers. Terwijl je door de levels loopt neem je het op tegen (groepen) vijanden en sla je de omgeving aan gort, hetgeen je een beloning brengt in de vorm van leven en experience points. Ieder karakter begint het spel verder met een tweetal krachten, maar door je karakters te levellen kun je er nog twee vrij spelen. De grootste vernieuwing zit echter in de combinatie van krachten, de zogeheten Fusion Powers. Met deze sterke kracht combineren twee karakters hun aanval (waarbij er voor ieder duo een aparte Fusion Power in de game zit) voor een maximaal resultaat. Hoewel sommige Fusion Powers nogal op elkaar lijken is het toch een aangename afwisseling op de gameplay die verder niet heel erg vernieuwend is. Sterker nog, zaken die wel in het origineel zaten zijn nu afgezwakt voor deze sequel. Als voorbeeld hiervan zijn bijvoorbeeld de vrij te spelen kostuums voor de karakters. Waren dit er voorheen nog drie, daar moeten we het nu ineens doen met één extra outfit. Het blijft hier echter niet bij. Hadden de drie kostuums in het origineel nog een bijkomend voordeel op verschillend vlak, daar is dit weggevallen in het enkele kostuum van deze opvolger. Een opvallende en onbegrijpelijke keuze.

Marvel: Ultimate Alliance 2 lijkt, kijkend naar zijn voorgangers, iets minder op het RPG genre te leunen, en iets meer naar de actie. Toch is het RPG element zeker niet overboord gegooid, zo kun je nog altijd punten toekennen aan specifieke eigenschappen waardoor je stamina bijvoorbeeld sneller aanvult of minder schade oploopt van tegenstanders. Heb je echter geen zin om je te verdiepen in het RPG deel en simpelweg actie te willen leveren dan is hier ook aan gedacht en kun je simpelweg de ‘autospend’ aanzetten, hetgeen je de computer zelf punten toe laat kennen aan de verschillende eigenschappen.



Het is opvallend dat de ontwikkelaar drie jaar gedaan heeft over een titel die in de basis vrijwel hetzelfde is als zijn voorganger. Dit is de ontwikkelaar aan de ene kant te vergeven, het eerste deel was namelijk een aangename game, maar aan de andere kant lijkt het wel erg gemakkelijk om de Fusion Powers toe te voegen en verder vooral op safe te spelen. Dit merken we tevens bij de graphics, welke nu toch echt wat achterhaald beginnen te worden. De game is grafisch zeker niet slecht, maar het had allemaal net wat beter afgewerkt kunnen worden. Ditzelfde kan gezegd worden over het geluid, veel van de stemacteurs komen namelijk totaal niet over als het karakter dat ze neer moeten zetten, maar gelukkig blijft het hier beperkt tot een klein deel van de totale cast.

Grote vraag is dan natuurlijk of Marvel: Ultimate Alliance 2 je geld waar is. Het antwoord daarop kan niet simpelweg met een ‘ja’ of ‘nee’ worden beantwoord. Laat ik het zo stellen: houdt je van titels waarbij je lekker kunt button-bashen, zo nu en dan wat verdiende punten omzet in kwaliteiten en een zwak hebt voor het Marvel universum, dan is deze titel zeker iets voor jou. Ben je echter iemand die een diepgaande game zoekt, een schijthekel heeft aan alles dat eindigt op ‘-Man’ en veel waarde hecht aan graphics en geluid, dan dien je ver bij deze game vandaan te blijven. Twijfel je nog? Haal dan Marvel: Ultimate Alliance uit de budgetbak, deze sequel levert namelijk te weinig nieuwwaarde, en scoort om die reden dan ook net wat lager dan zijn voorganger.