Na met Kinect op avontuur geweest te zijn in Kinect Adventures en rake klappen uitgedeeld te hebben in Fighters Uncaged was het tijd om het gas er eens flink op te gooien in Sonic Free Riders. Kan deze vrolijke titel van SEGA de bekende actie in een nieuw concept wederom uit laten blinken?

Qua introductie van de titel kunnen we kort zijn: in Sonic Free Riders nemen bekende Sonic karakters het tegen elkaar op terwijl ze racen op een zogeheten hoverboard. Het is zeker niet de eerste keer dat we op deze manier spelen, wel is het echter de eerste keer dat we dit zonder controller doen. Middels Kinect worden onze bewegingen herkend en dus is het de bedoeling dat we hiermee de traditionele bewegingen over nemen. Om te sturen leunen we zijwaarts, om sneller te gaan maken we een trappende beweging en bij een sprong maken we, je kunt het al raden, een sprongetje.

Enkele traditionele Sonic elementen zijn ook in deze game geďntegreerd. Gedurende een race moeten we bijvoorbeeld ringen verzamelen die ons in level toe doen nemen. Hieraan gelinkt staat dat we met veel ringen sneller kunnen racen, echter kunnen we deze door wapens ook weer verliezen, waardoor we dus ook aan snelheid in moeten leveren. De toevoeging van de wapens is weliswaar niet echt origineel meer binnen het genre, maar door de verschillende bewegingen die we moeten doen om ze te gebruiken zorgt het wel degelijk voor een verfrissing. Nadeel is wel dat het, in combinatie met de controls waarmee we racen, soms wat rommelig over kan komen omdat we met verschillende elementen tegelijkertijd rekening zullen moeten houden.


Deze controls zijn namelijk, ondanks het uitgangspunt van de game, sowieso te onwennig om lekker mee te kunnen racen. Ten eerste is dit toe te schrijven aan de lichte vertraging tussen je acties voor het scherm en verwerking hiervan op het scherm. Vertragingen kunnen ongeveer een seconde duren, waardoor je overal tegenaan klapt terwijl jij tijdig de goede actie uitvoerde. Dit lijkt enkel te voorkomen door tracks uit je hoofd te leren, maar dit kan nooit de bedoeling zijn. Wat eveneens niet helpt is dat kleine bewegingen, denk aan het maken van een bocht, veel te groot worden ingeschat, waardoor je eerder een u-turn maakt. Zelfs wanneer we later het hoverboard inruilen voor een motor blijven de problemen bestaan.

De matige controls staan een game in de weg die verder prima verzorgt is, zo zijn er bijvoorbeeld zestien verschillende tracks om op te racen. Dit is een aantal dat voldoende variatie biedt en door de aanwezige shortcuts zeker niet snel zullen vervelen. Op deze tracks zul je niet enkel van A naar B racen, in plaats daarvan krijg je veelal opdrachten mee die je uit moet voeren. De ene keer dien je bijvoorbeeld zoveel mogelijk ringen binnen te slepen, een volgende keer moet je voldoen aan een bepaalde tijdslimiet en een derde keer zul je speciale bewegingen uit moeten voeren. Een leuk gegeven, maar in combinatie met de eerder genoemde matig uitgewerkte controls helaas niet altijd even leuk om te behalen.

Wanneer je de game, ondanks zijn gebreken, voldoende speelt krijg je langzaamaan steeds meer ringen die je niet alleen naar de overwinning zullen helpen, maar er tevens voor zorgen dat je de nodige extra’s aan kunt schaffen. Ieder hoverboard heeft een tweetal slots die je in kunt vullen met speciale eigenschappen, denk aan een beter vermogen om te springen of een power-up die de ringen naar je toe trekt wanneer je hier langs gaat. Het zijn leuke details die de game net wat meer speelwaarde geven.


Naast de singleplayer is er ook gedacht aan plezier voor meerdere personen, dit in zowel een multiplayer als een coöperatieve mode. Helaas is de laatste nogal een aanfluiting omdat het eerder een serieuze sport dan een spel lijkt te zijn. Bedoeling is dat de spelers een board delen, hetgeen erop neerkomt dat je bewegingen identiek uit zult moeten voeren, denk aan synchronie waarvoor je een tien zult moeten scoren. Lukt je dit niet, wat je ook niet kwalijk te nemen valt, dan botsen de karakters voortdurend op elkaar. Deze mode is dan ook enkel aan te raden wanneer je twee personen hebt die zo verzot zijn op de game dat ze de tijd en moeite willen nemen om dit voortdurend samen te spelen.

Sonic Free Riders is in de basis een leuke game geworden, zonder overigens uit te blinken in hetgeen wat het doet. De graphics zijn vrolijk, de muziek is in grote lijnen aardig en er is voldoende content om je lang bezig te houden. Grootste probleem zijn echter de controls en daar verliest de game dan ook de nodige punten op. Je hoverboard reageert simpelweg te traag en de bewegingen zijn niet nauwkeurig genoeg om daadwerkelijk een gevoel van controle te krijgen. Had SEGA hier meer aandacht aan besteed dan hadden we te maken met een zeer goede game, nu komt de game niet verder dan een mager zesje.